Over hanrent

Februari 2022. Schrijven (bloggen én dichten) is vaak mijn laatste redmiddel, en ook dan kan het een bezoeking zijn om te schrijven. Ook schrijven kan heel veel vergen. En het is erg dat mensen dit schrijven naar zich toetrekken, alsof het over hen gaat. Daaruit blijkt dat ze me, zelf in dit schrijven, niet zien. En het is erg dat mensen willen dat ik dit schrijven aanpas, liever nog, dat ik niet schrijf. Dat is heel erg, omdat dat willen van hen, de wil is dat ik mijn laatste redmiddel overboord gooi. Mensen willen niet begrijpen – zo voelt het althans – dat hun willen verlangt dat ik mezelf overboord gooi. (En ook dat is een trigger van wereldformaat.) Dat er mensen zijn die niets met dit schrijven kunnen, tja, ook dat is erg. Wat daar vooral erg aan is, is dat ze het dan toch lezen (en er is niemand die ook maar iets hoeft te lezen) en mij dan een schuld in de schoenen schuiven, in woorden als; ‘hier kan ik niets mee’. Daar gaat het helemaal niet over, er is werkelijk helemaal niemand die iets hoeft te kunnen met mijn teksten, behalve ikzelf. Laat dit een waarschuwing zijn; lees mijn blog zeker niet, als je een lezer bent, die zich mengt met teksten, die niet van jou zijn. Het schaadt me. En waarom ik mijn teksten dan toch online zet, is omdat er de zeer welwillende mens is, die begrip heeft, en onverschrokken poogt, middels deze blog, iets van dit complexe leven te begrijpen. En dat is een redmiddel dat ik ook nodig heb.

Maart 2020. Hoe is het om vierentwintiguurs dienst te draaien, met werk dat bestaat uit het dragen van mijn dag? Het levert in ieder geval dusdanig veel stof op, dat ik, middels deze blog, dagelijks op internet publiceer. Ik schrijf bespiegelingen over mijn gedachten, mijn doen, en vooral mijn laten. Mijn blog dient als eerste doel mijn dagen niet te laten ontsnappen uit mijn brein, en juist ook om te ontsnappen uit datzelfde complexe brein, tevens vind ik het belangrijk om anderen kennis te laten maken met een leven waarin een ‘gewone’ baan onmogelijk is, en ik geef graag inzicht in mijn psychiatrische handicaps en depressies. Zo streef ik naar meer begrip aangaande mezelf, en meer openheid ten aanzien van de psychiatrie, en het verkleinen van het stigma dat hieromtrent leeft, en zo wil ik ook de afstand verkleinen naar de reguliere maatschappij, omdat ik evenzogoed een weldenkend intelligent mens ben, die net als ieder ander een plek verdiend, hier op deze aardkloot.
Verder schrijf ik over de momenten van ontspanning en rust, als ik ga sporten, wandelen, lezen, muziek luisteren, en mijn vele sociale contacten onderhoud. Ik ben een echt mensen mens, en houd graag mensen op de been, en anderen houden mij graag op de been. En dat is hard nodig. Niet alleen het schrijven is mijn levenslijn, mijn vrienden zijn dat zeker ook. En daarbij ben ik gezegend met een uiterst lieve man, die iedere dag een onuitwisbare indruk op mij maakt. En zo kan ook mijn leven soms heel vervullend zijn. Lees en beleef het iedere dag mee. Met vriendelijke groet, Hanneke.

Augustus 2018. Deze blog heeft al ruim vijf jaar overleefd, als vanzelfsprekend, hoewel ik meestal niets in dit leven als vanzelfsprekend ervaar. Ik overleef al meer dan vijftig lange jaren, en meer dan dat, zeker het laatste jaar lééf ik, al gaan mijn stoornis en ik immer hand en hand, erg is dat niet. Laten we, in godsnaam, het leven niet als erg beschouwen. Laten we leven tussen de regels door, en lees gerust tussen de regels door, al probeer ik al zo open mogelijk te zijn in mijn schrijven, en ja, soms is dat wellicht te direct, en stellig, en kwetsend, en zeker op dat laatste ben ik niet uit. Wel wil ik een lans breken voor de psychiatrie, en ik hoop dat mijn blog daartoe zal bijdragen. Mensen met psychisch leed kunnen zo veelzijdig en creatief zijn. Geniet van hun leven, al is dat getroebleerd.

Mei 2017. Ik schrijf nog steeds, zo graag, dagelijkse aantekeningen, het enthousiasme en de positieve feedback van het nog steeds groeiend aantal lezers, (mijn blog is zo’n kleine dertigduizend keer bekeken) is hartverwarmend. De laatste tijd word ik steeds openhartiger over mijn psychiatrische handicaps. Dat kan ook niet anders, ik heb er veel last van. Ze spelen nu, een niet te negeren rol in mijn leven, ik draag teveel pijnen met me mee. Onlangs, ben ik na jaren, weer opgenomen geweest, ik zie nu de vooruitgang hiervan. Over mijn ontwikkelingen, ook hiervan, schrijf ik zo openhartig mogelijk, zonder mijn privacy of die van anderen te willen schaden.

September 2015. Deze blog is begonnen als sportblog, ruim twee jaar geleden, veelal met aantekeningen over mijn hardlopen. Dat was echter, door blessures van korte duur, zoals hieronder staat beschreven. Maar sinds zeven september j.l. heb ik het sporten weer serieus opgepakt, fitness op de sportschool. Dus het is weer een beetje, als vanouds, een sportblog. Toch vooral schrijf ik, ontzettend gemotiveerd, bespiegelingen en overdenkingen over het leven, en geef ik een inkijkje in mijn leven, lees gerust mee, de blog is al meer dan tienduizend keer bekeken en de reacties zijn enthousiast.

24 juni 2014. Precies een jaar geleden startte ik deze blog. Inmiddels is het een bijna dagelijks schrijven geworden van dagboekaantekeningen, open, persoonlijk en direct. Sommigen zetten daarbij vraagtekens, maar ik houd van transparantie. Anderen zien juist het lef en het leven en doorgaans krijg ik dan ook positieve feedback. De blog is inmiddels al duizenden malen bekeken. Toch schrijf ik vooral voor mezelf, om meer zichtbaar te zijn, meer overzicht te houden, de dagen niet kwijt te raken en een extern geheugen te hebben. Ik hoop dat je net zo veel plezier beleefd aan het lezen, als ik aan het schrijven van deze blog.

Januari 2014. Deze titelpagina is aan verandering toe, er is inmiddels veel gewijzigd, ik ren niet meer, uitgebreid verslag hierover is te lezen bij 2-1-’14. De blog is dus ook veranderd, de focus ligt niet meer bij sport, hoewel het wel de bedoeling is dat ik weer op de hometrainer ga fietsen. Ik schrijf over mijn leven, gedeeltelijk althans, de dingen die me bezig houden en die ik graag doe. Over lezen, bijvoorbeeld, gedichten schrijven, dagelijkse  activiteiten, tomeloze gedachten, doemdenken, vreugde en de kleine geneugten, over laptoppen, mailen, bellen, want oh, hoe belangrijk zijn contacten voor mij. Dus mail, bel en kom, vrienden en bekenden, en drink samen met mij een kop koffie of iets sterkers en geniet ook met en van Bert zijn eigen baksels. Groetekus, Han.

Juni 2013. Daar ikzelf zelden op internet zit is een blog wellicht wat ongebruikelijk, maar hardlopen is voor mij zo’n kloppend hart dat ik het graag over schrijf. Ik ben Hanneke, 48 jaar en behoorlijk sportief. Ik houd vooral van duursporten. Hardlopen is zo mijn passie. In het voorbijgaan kijk ik met positieve jaloezie en een zekere weemoed naar hardlopers. Echter op dringend advies van mijn fysiotherapeut ben ik zo’n tien jaar geleden gestopt met lopen, ik heb springschenen en last van mijn achillespezen en dat is behoorlijk pijnlijk. Ik liep, puur voor het plezier, lange afstanden. Noodgedwongen heb ik dus de loopschoenen in de wilgen gehangen. Inmiddels heb ik al één hometrainer versleten en staat er op de tweede al meer dan 6500 km op de teller. Hoewel het positief is dat hometrainen blessurevrij is, geeft het bij lange na niet de kick van hardlopen. En voor wielrennen, dat ik in het verleden ook heb gedaan, voel ik me tegenwoordig in het drukke verkeer niet meer veilig en mis ik ook het overzicht.

Maar nu, ik kreeg het boek in handen van de Japanse schrijver en hardloper Haruki Murakami: “Waarover ik praat als ik over hardlopen praat”. Fantastisch! Watertanden! Hij appelleert zozeer aan mijn passie voor hardlopen, dat ik de stoute (lees: nieuwe) schoenen heb aangetrokken en weer voorzichtig mijn schreden heb gezet als hardloper. Vanaf dag één maak ik nu, als vanouds, telkens aantekeningen, over vallen en vaker nog: opstaan, je kunt het lezen als je wil, beter nog, ga rennen!